Zondag 28 april: Onderweg naar Tanger

De wekker zal vroeg afgaan vandaag, we moeten al om 4 uur de shuttle hebben naar het vliegveld. Maar toch zal ik hem niet horen, want door onrust ben ik vannacht bijna ieder uur wakker. Om 3 uur moet ik ook naar de wc, en dan durf ik niet meer te gaan slapen. In plaats daarvan lees ik even de mail op de telefoon en ga me dan maar aankleden. Natasja volgt niet zo heel veel later, ook zij heeft onrustig geslapen vannacht.

Om kwart voor 4 checken we uit en we zijn als eersten aanwezig bij de shuttle. Ik heb een paar knopen in mijn maag, op de een of andere manier ben ik altijd gespannen bij een vliegreis. Niet voor het vliegen zelf, maar alle poespas die eraan vooraf gaat kan ik missen als kiespijn. UIt ervaring weet ik dat die spanning van me afglijdt als ik in het vliegtuig zit, daar kijk ik dus naar uit. Het is maar goed dat we zo vroeg bij de shuttle zijn blijkt later, want de bus zit uiteindelijk hartstikke vol en sommige gasten moeten wachten tot de volgende. In een kwartiertje zijn we bij het vliegveld, waar het relatief rustig is, we kunnen gelijk bij de ingang terecht aan de incheckbalie zonder wachtenden. Daar hebben we vervolgens discussie over het overgewicht, dat hier zelfs nog iets meer is dan we gisteren hebben gewogen. Die electronische handweegschalen zijn een stuk preciezer blijkt dus, goed om te weten dat er geen marge meer is. We vertellen de grondsteward over ons telefoongesprek en hij gaat voor ons bellen, helaas zonder resultaat. Nu krijgen we het verhaal dat we dat 4 uur vantevoren moeten regelen, en dat is dus nu te laat. Ik heb er zo'n hekel aan als de verhalen allemaal anders zijn, er fouten worden gemaakt in de communicatie en ik ervoor moet opdraaien. Maar daarvoor zijn ze niet ontvankelijk. Ook bij de aparte balie van Jetairfly krijgen we geen gelijk, we moeten het volle pond betalen en we krijgen een klachtenformulier mee om ons beklag te doen. Grrrr......

Inmiddels is het behoorlijk druk geworden op het vliegveld, we moeten manoevreren door de mensenmasse om terug bij de incheckbalie te komen. Volgens mij hebben ze zojuist enkele busladingen leeggelaten hier. Ik lever alsnog mijn koffer in we besluiten het overgewicht dan maar te accepteren, hoewel de grondsteward ons aanbiedt om nog bagage over te hevelen naar de handbagage. Daar kiezen we toch niet voor, omdat hij ons niet kan garanderen dat er later bij de gate niet moeilijk over gedaan wordt. Hij zegt dat het gewicht niet wordt gecontroleerd, maar over het aantal stuks kan hij niets garanderen. En 6kg is natuurlijk ook een heleboel bagage. Als ik mijn cabinekoffertje vol stop daarmee, kan mijn handtas met fotogerief er niet meer bij. Bovendien weet ik ook niet zo snel wat ik dan moet overhevelen met zoveel gewicht. Mijn toilettas is wel heel zwaar, maar bevat ook veel vloeistoffen en dat is niet toegestaan in de handbagage. Dan maar niet. Ik haal er wat kleine dingen uit om het overgewicht van 6kg voor beide koffers terug te brengen naar 5, omdat we gisteren ook telefonisch hebben aangegeven dat we 5kg nodig zouden hebben. En ik wil achteraf bij het behandelen van mijn klacht niet dat ook nog moeten uitleggen. Onze correspondie en telefonische communicatie wordt namelijk vastgelegd in ons dossier hebben we eerder al gemerkt.

Nu was  Natasja's koffer was de eerste keer al op de band gegaan en die had 1kg overgewicht. Mijn koffer heeft na mijn actie nog 4 kg overgewicht, samen dus 5. Groot is dan ook mijn verbazing als we uiteindelijk maar moeten betalen voor 4kg, terwijl ik eerder al eens vriendelijk gevraagd had of hij niet coulant wilde zijn en die ene kilo van Natasja's koffer wilde kwijtschelden. Toen ik het vroeg was het niet mogelijk. Begrijpen doe ik het niet, maar discussie voer ik ook niet meer. Het is wel goed zo. We hebben afgesproken dat we onze pret niet laten bederven door dit soort praktijken.

Als de koffer is ingecheckt begeven we ons naar de balie waar we kunnen betalen, daar moeten we nog even wachten voordat het loket opent, maar gelukkig niet heel lang. En dan is het ook in een zucht gepiept. De volgende stap is de veiligheidscontrole. Hier moeten we eerst onze instapkaart laten zien, en dan kunnen we aansluiten in de rij voor de bagagescanners. Natuurlijk moeten we de electronica uit de tas halen, en de vloeistoffen, maar we vergeten allebei de e-reader. Natuurlijk moeten de tassen dan nog eens apart gecontroleerd, we zijn dus wel even bezig hier. Uiteindelijk mogen we alles meenemen, zelfs het schaartje dat in de EHBO set zit die ik net heb overgeheveld van de ruimbagage naar de handbagage mag gewoon mee, die wordt niet opgemerkt.

Na deze verhandeling komen we in een kleine hal met wat winkeltjes. Hier kopen we voor ons ieder 2 flesjes water en daar zit volgens mij goud in verwerkt, want die kosten maar liefst 13,20 euro samen. Van de verbazing vergeten we helemaal om nog wat eten te kopen en met een lege maag lopen we door de paspoortcontrole. Daarna zijn we bij de gate, en dan voelen we pas onze magen knorren. Te laat om nog iets kopen.

Om kwart over 5 zijn we al bij de gate, en terwijl daar iedereen netjes zit te wachten posteren wij ons als eersten in de rij. Er zijn namelijk geen stoelen toegekend, en we willen graag lekker zitten. En als 1 schaap over de dam is volgt de rest vanzelf, de rij vult zich al snel aan. We geven nog een show weg met het opnieuw inrichten van onze handbagage, zodat de handtas in de cabinekoffer past. Je mag nameijk maar 1 stuks meenemen, en daar lijken ze heel strikt in te zijn. We hebben natuurlijk niet deze voorrangspositie ingenomen om hem bij het boarden weer kwijt te raken omdat ze zeuren over onze bagage.

Het boarden begint om 6 uur, en ik ben als eerste in het vliegtuig. Ik kies een stoel op de 1e rij achter de bulk head, met lekker veel beenruimte. Dat is mazzel hebben! Tenminste, dat denken we...... Die mazzel duurt niet zo lang, want als iedereen is ingestapt wordt ons gevraagd door de stewardess om te verkassen. Er moet namelijk nog een mevrouw instappen in een rolstoel. Dat is geen probleem, want naast ons is nog een stoel vrij, maar de zoon van die mevrouw beweert dat hij haar begeleider is en wil per sé naast haar zitten. Aan de andere kant van het gangpad gebeurde 5 minuten eerder exact hetzelfde, en toen zeiden we al verbaasd tegen elkaar dat we dat echt belachelijk vonden. En niet omdat we die mensen geen plek gunnen op de 1e rij, natuurlijk wel, maar logistiek gezien niet handig. Je laat iedereen zijn eigen stoel kiezen, het vliegtuig is vol, en gaat vervolgens mensen op de 1e rij vragen om te verkassen. Duh, daarvoor hadden we niet 3 kwartier in de rij gestaan om als eersten in het vliegtuig te zijn.

We spraken onze verbazing daarover ook uit tegen de stewardess, en de zoon van die mevrouw steek meteen nogal agressief van wal tegen ons. Pfffff.......Onze opmerking had niets met hem te maken, maar wel met de organisatie van Jetairfly. Dat kan beslist beter, en bij andere maatschappijen hebben we dat ook heel anders meegemaakt. Maar de stewardess regelt voor ons vervolgens stoelen bij de nooduitgang in het midden van het vliegtuig, en dat is ook prima! Daar hebben we lekker veel ruimte ook.

Vlak voordat de deuren dichtgaan komt er nog een handjevol mensen binnendruppelen, waaronder een gezin van 5. Moeders vraagt of ze nog ergens bij elkaar kunnen zitten, en wij kijken elkaar verbaasd aan. Waarom kom je dan zo laat? Dat bleek later wel een verklaring te hebben. Als het gezin eindelijk een plekje heeft met 3 kleine kinderen, schuin achter ons, horen we moeders vertellen dat haar man vliegangst heeft, dat verklaart waarom hij zo statisch is. Maar zij is echt een geboren moeder, heel flexibel, ze laat zich niet opjagen en regelt alles in haar eigen tempo. Ik bied aan om hun tassen in het bagagevak op te bergen, want ik zie het niet zo soepel verlopen. En even later raken we met elkaar in gesprek. Zij zouden vandaag eigenlijk op vakantie met vrienden, maar die moesten uiteindelijk weer huiswaarts keren omdat hun kinderen geen eigen paspoort hadden. Dat had dus veel tijd gekost, en dat verklaarde hun late aankomst in het vliegtuig. Ik had veel bewondering voor de vrouw die zich absoluut niet gek liet maken en gekscherend vertelde dat ze vandaag niet 3 maar 4 kinderen had. Na het opstijgen hebben we nog lang gekletst, ze bleek namelijk reisleidster te zijn geweest en was al heel vaak in Marokko geweest. Ze gaf ons nog vele tips en adviezen die we welkom aanvaarden. Het was een gezellige vlucht dus, die snel voorbij ging.

Honger hebben we uiteindelijk ook niet hoeven lijden, want in het vliegtuig konden we nog wat kleine etenswaren kopen. Met een croissantje en een twix was de maag toch even gestild. Niet voor lang overigens, althans de mijne, want die sloeg daarna flink op hol en daar heb ik nog de hele dag last van gehad. Maar goed, bijzaken moet je van hoofdzaken onderscheiden. De vlucht verliep soepel en vlot, en na ongeveer 2,5 uur waren we in Tanger. Sneller dan verwacht. Groot was onze verbazing toen we hoorden hoe laat het was, het tijdverschil bleek niet 2 uur te zijn, maar 1 uur. Marokko doet dus toch aan de zomertijd, en om precies te zijn vanaf vandaag.

Na aankomst moesten we aanschuiven in de rij voor het visum, dat duurde even. Onze koffers hebben aardig wat rondjes gedraaid op de band voordat we ze konden verzamelen. Het goede nieuws was natuurlijk dat ze wel waren aangekomen. Altijd fijn! Vervolgens moesten de koffers nog eens door een bagagescanner en toen mochten we de piepleine aankomsthal in. Wat een schattig klein vliegveldje is het toch. In de aankomsthal zouden we volgens de informatie van Sunny Cars worden opgewacht door iemand van Budget Rent-a-Car, maar we konden natuurlijk niemand vinden. Wel was er ergens in de hoek een onbemand kantoortje, met een briefje en een telefoonnummer dat we konden bellen. Niet zo handig met een mobiele telefoon. Natasja heeft geregeld dat bij één van de andere balies werd gebeld voor ons, en toen moesten we 5-10 minuten wachten. Dat deden we dus ook netjes, in de aankomsthal zoals ons door Sunny Cars werd verteld.

Toen de tijd maar bleef verstrijken keek Natasja naar het hokje en zag daar tot haar verbazing 2 mannen bezig. En daar konden we dus terecht. Lekker duidelijk. NIet dus, en zeker niet zoals is uitgelegd. En ik heb er 2 keer contact over gehad met Sunny Cars, eenmaal per mail en eenmaal per telefoon, omdat ik van anderen al hoorde dat er wel een balie in de aankomsthal zou moeten zijn. Maar dat was volgens Sunny Cars toch echt niet zo. Als we thuis zijn toch maar even onze ervaringen doorgeven, zodat ze daar in de toekomst rekening mee kunnen houden.

De afhandeling van papieren ging soepel, de kosten zoals voorspeld en de auto stond buiten op de parkeerplaats te wachten. Een renault met een onbekende typering, moeten we nog even nakijken, maar wel lekker ruim. We hadden een Citroen C3 klasse gehuurd, maar deze ligt toch wel een klasse hoger, in de Ford Focus categorie. Prima! De koffers passen mooi in de kofferbak. We inspecteren de auto die vol zit met krassen en deuken en laten alles netjes aantekenen op het formulier. De medewerker is vriendelijk en geduldig. Als we alle handtekeningen hebben gezet installeren we ons, de TomTom wordt aangeslingerd en we gaan op weg naar Chefchaouen, onze eerste overnachtingsplaats. Het Marokkaanse avontuur kan beginnen!